از داغِ زهر پیکرم آتش گرفته است

از داغِ زهر پیکرم آتش گرفته است
گویی تمامِ بسترم آتش گرفته است

تر میکند لبانِ مرا کودکم ولی
از تشنگی,لب ترم آتش گرفته است

پا میکشم به خاک و نفس میزنم که شهر
از آه آهِ آخرم آتش گرفته است

حالا کبوتران به غمم گریه میکنند
از بال و پر زدن, پَرم آتش گرفته است

امشب تمام حجره ی من کربلا شده
یک جرعه آب,حنجرم آتش گرفته است

امشب دوباره خیمه ی آتش گرفته را
میبینم و سراسرم آتش گرفته است

سر ها به روی نیزه و سرنیزه ها به تن
یک دشت در برابرم آتش گرفته است

فریادِ دختری زِ دلِ خیمه میرسد
عمه کمک که معجرم آتش گرفته است

حسن لطفی