همینکه درد زِ چشمِ تو خواب می‌گیرد
تمامِ جانِ مرا اضطراب می‌گیرد
بیا به همسرِ خود لحظه‌ای تبسم کُن
دلم از اینهمه حالِ خراب می‌گیرد
گشوده دخترِ تو آیه‌هایِ قرآن را
نشسته رویِ سرِ خود کتاب می‌گیرد
عوض شده است در این خانه کارها امشب
حسین پیشِ لبت ظرفِ آب می‌گیرد
مواظب نَفَسَت باش ای تَرک خورده
یواشتر که تنت را عذاب می‌گیرد
خدا کند که نبینند پهلوانی را
که آستین رویِ ردِ طناب می‌گیرد
سلام می‌کند اما علی از این مردم
فقط زِ خنده‌یِ قنفذ جواب می‌گیرد
ببین به خاکِ سیاهم نشاند آن نامرد
که خانومم به رُخِ خود نقاب می‌گیرد
کسی به سینه‌ی دیوار و در فشارت داد
شبیه آنکه زِ گلها گلاب می‌گیرد
سه تا کفن به رویِ دست زینب و غش کرد
به طفل حق بده این روضه تاب می‌گیرد
حسین بی کفن و تو به شام می‌آیی
و بند بندِ تو را التهاب می‌گیرد
تمامِ دُخترکانت گرسنه‌اند اما
خرابه را همه بوی کباب می‌گیرد
همانکه تَرکه‌ی او می خورَد به طشتِ طلا
نشسته پیش حسینت شراب می‌گیرد
صدایِ چوبِ بلند و صدایِ نامحرم
میانِ دست سرش را رُباب می گیرد
حسن لطفی