تمام محرم

بر داغ تو تمام محرم گریستم
بسیار بود این غم و من کم گریستم

بر زخمهای تو همه عالم گریستند
من هم دوباره با همه عالم گریستم

فرزند را نشان ز پدر لازم است و من
در اقتدا به حضرت آدم گریستم

هم‌ناله با خلیل خدا در منای عشق
بهر تو ای ذبیح معظم گریستم

گفتند اشکِ شیعه به زخم تو مرهم است
من تا نَهَم به زخم تو مرهم، گریستم

از لحظۀ شنیدن «ان کنتَ باکیاً»
پیوسته با غم تو به هر غم گریستم

بر خاتمی که رفت به تاراجِ اهرمن
هم‌ناله با پیمبر خاتم گریستم

شوق بهشت و خوف جهنم سبب نبود
تنها به خاطر تو دمادم گریستم

“یابن شبیب” را شب اول شنیدمُ
پای همین، تمام محرم گریستم

 علیرضا قاسمی