دخیل

 به تاروپودضریحت دخیل بسته دلم
من آمدم که بگویم تمام ِدرد دلم
طلوع نور شما در دلم چو مأوا کرد
دری بسوی سعادت بروی من واکرد

همیشه لطف شمابی حد وعدد شده است
قسم بجان ِجوادت مَرا مدد شده است
فقط به لطف تو خوش کرده ام دل خودرا
فقط به دست کریمت سپرده ام خود را
خوشا کسی که به کویت پناه آورده
برای عرض ادب اشک وآه آورده
دمی که عطربهشت ازحرم وزیدن داشت
نوای دلکش نقاره هاشنیدن داشت
شفا برای مریضان اگرچه رویایی است
نسیم صبح حرم چون دم مسیحایی است
الا نگار دل انگیز و بضعه طاها
سرور قلب نبی,دلبرم تویی شاها
همیشه چاره دردم طنین نام شماست
که هرچه داده خدایم به احترام شماست
قرار هر دلی و سرور همه شده ای
پناه و مأمن هر زار و خسته دل شده ای
نظر به من کن وبنگرشدم گرفتارت
ز ذره کمترم وخاک پای زوارت
امیدواری من راببین نه طاعت من
مباد روی بگردانی از شفاعت من
ببین که غرق گناهم,بگیر دستم را
به خاک پای تو ریزم تمام هستم را
بیا و بار دگر از کرم نگاهم کن
غلام و نوکردرگاه خودخطابم کن
شعاع نور حرم ,دل بَرَد زشمس فلک
به خاکبوسی راهت نشسته خیل ملک
چنین شکوه وجلالی اگرنمایان است
سخن تمام ,که اینجاحریم سلطان است
به (میثمی)تو غلامی ِخود عنایت کن
بروز حشر وحسابش بیا حمایت کن

 محمد رسول میثمی