سلام ای ماورای فهم و ای مافوق باورها
سلام ای ماورای فهم و ای مافوق باورها
درود ای انبیا در بارگاهت همچو قنبرها
دلیل پاکی دامان پر احساس مادرها
قدم بگذاشتی از کعبه بر چشمان نوکرها
زخاک زیر نعلینت به خلقت رنگ و رو دادی
تو ای بابای خاک اینگونه برخاک آبرو دادی
تو سر سر به مهر ذات پاک حق تعالایی
تورا نشناختند از بس به شان و رتبه والایی
چنان پیدایی و پنهان که هستی و معمایی
فقط باید تورا اینگونه خواند ای شاه اعلایی
علی و عالی و مولا تو را تنهاست زیبنده
شد از لاسیف الا ذوالفقار اسلام پاینده
مسیح و خضر و موسی و سلیمان یا علی گفتند
تمام انبیا در موج طوفان یاعلی گفتند
گنهکاران امت بهر غفران یا علی گفتند
محبانت به وقت دادن جان یاعلی گفتند
عجب نامی است شیرین چون عسل دلچسب چون انگور
به عشق دیدن روی تو روزی سر نهم در گور
چه شد آخر که ما را هم به کوی خویش دادی راه
به چشمت آمدم با اینکه بودم گاه در بیراه
خدا را صد هزاران بار شکر ای حجت الله
گدا را هم سر خوان تو جایی داده اند ای شاه
نگاهم کردی و با حب خود بر من بها دادی
تو وقتی امدی دنیا به این دنیا صفا دادی
خدا میخواست تصویر خودش روی زمین باشی
خدا خود عاشق است وخواست تو عشق آفرین باشی
به تو نام خودش را داد تا زیباترین باشی
چه شانی که به زهرا هم امیر المومنین باشی
هر آنچه داشت حق دور سرت گرداند ای دلبر
کسی نشناخت جز زهرا و پیغمبر تو را حیدر
غرض از شعر مدحمت بود مدحت کار انسان نیست
خدا باید بگوید از تو در حد ادیبان نیست
به جزوصف تو واولاد تو چیزی به قرآن نیست
محبان تو را قبله نمایی غیر ایوان نیست
ترک برداشت از شوق نجف دیوار بیت الله
تو قران خواندی و بوسید لبهایت رسول الله
بشارت باد زهرای تو را ای قاری قرآن
نبی بوسیدن لبهای تورا ای قاری قرآن
تبرک دیدسیمای تو را ای قاری قران
جهان کم داشت آوای تو را ای قاری قرآن
تو خواندی آیه اما احترامت کرد پیغمبر
فدای قاری نیزه نشین زخمی حیدر
میان طشت لب وا کرد و چوب خیزران می خورد
به پیش چشم زینب ضربه های بی امان می خورد
جمالش از یزید ودخترش از ساربان میخورد
بمیرم آن سری که بر روی نیزه تکان میخورد
فتاد از روی نی روی زمین در پیش طفلانش
خرابه نیمه شب بوسید اورا طفل نالانش
میثم تربتی