سی سال اشک

سر می گذارم بر سر دیوار روضه
وقتی که می افتم به یاد یار روضه

عرض ارادت می کنم بر آن مسیحی
که روی دوش خود گرفته دار روضه

مصداق کل یوم عاشوراست این مرد
او شاهدی زنده است در اشعار روضه

زخمی قدیمی از در و دیوار دارد
آزرده او را واژه ی مسمار روضه

سی سال اشک و هق هق و ذکر مصیبت
در چشم او شد زندگی سرشار روضه

بیماری کرببلایش مصلحت بود
بیمار بوده او ولی بیمار روضه

هر شب به روی سفره اش با دیدن آب
می کرد با خون جگر افطار روضه

هر جا که ذبحی را کنارش سر بریدند
افتاد یاد مقتل غمبار روضه

بابای مظلوم مرا لب تشنه کشتند
وقتی که شمر نحس شد آوار روضه

خیلی خجالت می کشم از عمه هایم
از ازدحام کوچه و بازار روضه

بی معجری ها یک طرف, از یک طرف هم
گوش رقیه, غارت گوشوار روضه

امیر عظیمی