شعر روضه حضرت زهرا(س)

مدینه بود و ستم بود و ظلم و آزارش

مدینه بود و غم و غصه های بسیارش

مدینه بود و بلا بود و درد بود و عزا

مدینه بود و سکوت و غروبِ غمبارش

مدینه بودو پر از تیرگی و کُفر و نفاق

و غربتی که شده هر دلی گرفتارش

مدینه بود ولی از تمام مردم آن

کسی نکرد مراعات حال بیمارش

مدینه بود و چهل تن هجوم آوردند

به یک نفر- نشد اما کسی طرفدارش

مدینه بود و در خانه ای پر از هیزم

دری که سرخ شداز هُرم شعله مسمارش

نمیشود به زبان هم بیاورم؛ چه کنم؟

مصیبتی که خدا هم شده عزادارش

میان کوچه چگونه؟ چه شد؟ نمیگویم

تو خود حدیث مفصل بخوان ز آثارش

چه ضربه ای!چه شتابی!عجب گل رویی

که آب شد دل سنگیِ سخت ِ دیوارش

محمدحسن بیات لو