عزای حضرت حوا عزای هاجر شد
عزای مریم عذرا عزای کوثر شد
بگو به کعبه لباس سیاه بر تن کن
بگو به مکه که چشم تو تا ابد تر شد
به جبرئیل بگو آیه آیه نوحه کند
که نوحه خوان مصیبت ، خود پیمبر شد
غبار غصه بر آئینه ی رسول نشست
و سر به جیب عزا ذوالفقار حیدر شد
دل نبی که شکست از غم ابوطالب
غمی رسید که این داغ دو برابر شد
چه روزها که زنان قریش طعنه زدند
به دختری که به در یتیم همسر شد
میان آنهمه تکذیب شهر ایمان داشت
زدند سنگ ، اگر بر رسول ، سنگر شد
شد اولین زن تاریخ که گل اسلام
به عطر اشهد توحید او معطر شد
تمام هستی خود داد تا به لطف خدا
به مادر همه ی اهل بیت مادر شد
نبود تا که ببیند عروسی زهرا
چقدر غربت بی مادری فزونتر شد
نبود تا که ببیند چه زود یاس بهشت
به رنگ سرخ شهادت رسید و پرپر شد
نبود تا که ببیند شهید دختر او
میان آتش دیوار و آتش در شد
نبود تا که ببیند ز ضربه های غلاف
کبود بازوی آن بضعه ی پبمبر شد
نبود تا که ببیند چو لاله غرق به خون
گلوی تشنه ی شبیر و لعل شبر شد
نبود تا که ببیند که بوسه گاه رسول
میان گودی خون بوسه گاه خنجر شد
نبود تا که ببیند ز تیر حرمله ها
چگونه غرق تبسم علی اصغر شد
کنار تربت او آفتاب میسوزد
کسی که بر سر اسلام سایه گستر شد
اگرچه دور، از آن تربتم ، ولی دل من
کنار قبر غریبانه اش کبوتر شد
میثم مومنی نژاد