مصحف

سر چیست اگر در آستان بگذارد
باید که به پای عشق جان بگذارد
مجنونِ علی همین همان بگذارد
از هرچه که هست بیش از آن بگذارد

این بیت به رویِ دیدگان بگذارد:

“هرکس که علی علی علی می‌گوید
پا بر سرِ دوشِ آسمان بگذارد”

در مصحف خویش حَیِ سرمد فرمود
در عیدِ غدیرِ خم محمد فرمود
یک روز دو روز نَه که ممتد فرمود
فرمود به اصحاب و مجدد فرمود
باید که شبیه آلِ احمد… فرمود

مولاست علی و با علی حق میخواست
منت به سرِ هر دو جهان بگذارد

شد منبرشان از همه جا بالاتر
بر دستِ نبی دستِ خدا بالاتر
میرفت صدایش از سما بالاتر
گویید : علی… یکصدا… بالاتر
تکبیر بگویید  شما ….بالاتر

آنقدر خدا دستِ علی بالا بُرد
تا دست به دستِ این جوان بگذارد

این تیغ بنازم که دو سر میریزد
می‌چرخد و باز کُرک و پَر میریزد
با جوهر خویش هِی جگر میریزد
از جمع سپاه بیشتر میریزد
از هر نفرش دوتا نفر میریزد

صد بار سپاه را بهم میدوزد
یک تیر اگر که در کمان بگذارد

از در بگرفت و گفت خود : یاحیدر
تا کَند تمامِ قلعه از جا حیدر
گفتند همه وقتِ تماشا : حیدر
لاحول ولا قوه الا حیدر
تا گفت خداوندِ تعالی حیدر

هرگز نرسد به تار و مارت هرچند
از جان ملک الموت توان بگذارد

این غُلغله چیست در مصاف اُفتاده
دشتی سپر و تیغ و قلاف اُفتاده
سرها به روی قله‌ی قاف اُفتاده
این همهمه در وقتِ طواف اُفتاده
بر سینه‌ی کعبه گر شکاف اُفتاده

تا منکر مرتضی طَوافش بکند
حق خواست که بر کعبه نشان بگذارد

از عشق تو سُکرِ باده را فهمیدیم
دلداده‌ی بی اراده را فهمیدیم
اجر دو قدم پیاده را فهمیدیم
ما از نجفِ تو جاده را فهمیدیم
معنیِ حلال زاده را فهمیدیم

فرمود حسین تو : فقط می‌خواهد
تا نام علی به کودکان بگذارد

بر سیره‌ی مرتضی به جان پابندیم
سربندِ علی و فاطمه می‌بندیم
ما بر گُل روی مرگ هم می‌خندیم
ما گورِ حرامزاده‌ها را کندیم
گفتیم و جهان از این سخن آکندیم

یک روز رسد که ذوالفقارش را حق
بر دامنِ صاحب الزمان بگذارد

آئینه شدیم زیر بارانِ نجف
خاکیم ولی اسیرِ طوفان نجف
ما دُر شده‌ایم در بیابانِ نجف
دستیم همه دست به دامانِ نجف
تا نعره زنیم پیشِ ایوان نجف

“هرکس به ولایت علی شک دارد
با مادرِ‌ خویش درمیان بگذارد”

 حسن لطفی