یاد خاطره های تلخ

حریم سینه ی من در شراره افتاده

در انعکاس نگاهم ستاره افتاده

زحجله گاه لبم خون تازه می ریزد

دگر نفس زدنم در شماره افتاده

شکست حجمه ی بغض گلو گرفته ی من

به یاد خاطره هایی دوباره افتاده

به یاد کرب وبلا و غروب عاشورا

خزان به جان تباری بهاره افتاده

به پیش چشم ترم پیکر سلاله ی عشق

به زیر مرکب صدها سواره افتاده

کفن به وسعت دشت و میان یک صحرا

قدم قدم بدن پاره پاره افتاده

هجوم دست پلید و نگاه بی پروا

و زینبی که پی راه چاره افتاده

و قامتی که مدینه به حسرتش می سوخت…

میان شام بلا در نظاره افتاده!!!

از آن زمانه که همبازی  رقیه(س) شدم

ز خون مرثیه بر دل نگاره افتاده

خرابه بود و من و دختری که بر پایش

نشان آبله ها بی شماره افتاده

نشان پنجه به رویش حکایت از آن داشت

زگوش نازک او گوشواره افتاده

نفس زد و گل سرهای او به خاک افتاد

وباز در دل عمه شراره افتاده

 هاشم طوسی