شعر روضه حضرت زهرا(س)

روز آخره داری کار می کنی

‎روزای خوبمو تکرار می کنی

‎ولی خانومم بدون با رفتنت

‎دنیارو رو سرم آوار می کنی

چشمای بسته تو واکن دوباره

‎نیگا کن چجوری اشکـام میباره

‎هیچ کسی جز غم تو نمی تونه

‎مرد عالمو به زانو درآره

‎ای ملیکه ی منه خونه نشین

‎پاشو از جا پیش شوهرت بشین

‎از تو مسجد تا در حجره ی تو

‎می دونی چند دفعه افتادم زمین ؟

‎کاش میشد دست روی بازوت بذارم

‎بچّه هاتو باز رو زانوت بذارم

‎کاش می شد که قبل رفتن به سفر

‎مرهمی رو زخم پهلوت بذارم

‎جوونم داری با قد خم میری

‎مثه سایه از روی سرم میری

‎تو مدینه به منه شکسته دل

‎تو سلام میکردی که توهم میری…

‎آه سردت علی رو میلرزونه

‎جیگرم رو رفتنت می سوزونه

‎کاش میشد دست اجل بجای تو

‎منو تُوو تابوت تو بخوابونه

محمّدقاسمی