اندوه مجسم

غم از نگاهت در زمین و آسمان جاری است
رودی خروشان از دلت تا بیکران جاری است

این غم شبیه هیچ اندوه مجسم نیست
جز اشک بر زخم دلت انگار مرهم نیست

پشت حجاب اشک دریایی ز غم داری
دریا نه، اقیانوسی از غم های بسیاری

ای یادگار داغ های تا ابد تازه
ایوب صبرش نیست با صبرت هم اندازه

مانده است روی خاطراتت ردِّ پای زخم
با گریه گُل می کرد هر زخمی به جای زخم

روضه نیازی نیست چشمات ترت گویاست
آه پریشان تو مقتل خوان عاشوراست

در ساحت ابری و رمز آلود چشمانت
می سوخت در دریای آتش رود چشمانت

آن غم که از روح و تن تو سر درآوردست
داغ است و زخم است و کران تا بیکران دردست

زخم عمیقی که دلت را تا ابد سوزاند
درد غریبی که ستون عرش را لرزاند

داغی که هم اندازه ی تاریخ عاشوراست
اشکی که اقیانوس بغض ماتم دریاست

ای سجده هایت زینت سجاده ها سجاد
شد عالمی از خط به خطِّ خطبه ات آباد

با خطبه ات شد تازه تاریخ غزل آغاز
صدها قصیده سوگوارِ این غزل شد باز

آرایه ها با آیه آیه خطبه ات گل کرد
تاریخ شاعر شد چو با نامت تغزل کرد

آری کران تا بیکران غم در دلت می‌زیست
اما نفهمیدند غافل هاکه آن غم چیست

بردار پرده پرده از پنهانِ هر رازت
تا که بسوزاند جهان را سوز آوازت

کشتی اگر پهلو گرفته روز عاشورا
با موج طوفان تو راه افتاده در دریا

در آیه آیه مُصحفت آیینه کاری هاست
در خط به خط خطبه هایت رستگاری هاست

کرب و بلا جغرافیای عشق در دنیاست
بعد تو تاریخ، انتشار روز عاشوراست

هم کوفه را با خطبه ات بی آبرو کردی
هم شام را با ذوالفقارت زیر رو کردی

شاهی ولی هم سفره با خیلِ گدایانی
از تو به عالم می‌رسد رزق فراوانی

تنها و تنها غربت یک روضه ات کافی است
بر آن دلی که بر مداوایش امیدی نیست

بیمارِ حکم مصلحت بودی اگر یک چند
بیمارها با نام تو دنبال درمانند

خاموش باد آن دیده که در روضه ات تر نیست
آنکه سر سوزن نفهمیده امامش کیست

هر کس به دام عشقت افتاده است آزاد است
شاها، اسیرت در دو عالم خانه آباد است

فتح الفتوح تو زمان کوفه و شام است
بر قلب تو زخم زبان کوفه و شام است

با یاد آن شاهی که روی خاکها افتاد
خاکی است سنگ مرقدت یا ایها السجاد

 منصوره محمدی مزینان