ای دل بیچاره

ای دل بیچاره گره وا نشد
پَرسه مزن تا شب احیا نشد
توبه اَت ایدل به وفا بند نیست
عیب ز درگاه خداوند نیست
هرچه نوا می کنی العفو را
بازکنی پشت به حکم خدا
رسم مناجات همین توبه نیست
توبۀ عشاق فقط ندبه نیست
حق و حقوقی است به گردن ترا
نیست همین زمزمه کردن ترا
حقِ همین آبروی داشته
این که خدا پَرچَمت افراشته
حقِ نگهداریِ احکامِ دین
حقِ هواداریِ دینِ مبین
حقِ همین اشک و مناجاتها
حقِ برآوردنِ حاجاتها
حقِ همین جایگه و اِدّعا
حقِ همین ملتمسین دعا
حقِ گرفتاری مَردم چه شد؟
از ره دین یاری مردم چه شد؟
حق پدر مادرِ کرده وفات
حقِ عزیزانِ به قید حیات
حقِ شهیدان که فراموش شد
حقِ امامی که نَه خاموش شد
حقِ فداکاری و ایثارها
یاد ز جانباز و علمدارها
یاد ز گمنامیِ آن گُل رُخان
یاد زا آن پیکرِ بی استخوان
ایدل از این حقِ دگر الامان
حق تولّای امام زمان
دست من آمادۀ یاری است؟ نَه
پای تو آمادۀ کاری است ؟ نه
روح من آمادۀ رفتن نشد
جسم تو آمادۀ مردن نشد
ایدل از این قافله هم مانده ای؟
فاتحۀ جامعه را خوانده ای؟
امر به معروف که امری رهاست
نهی ز منکر که دگر یک خطاست!
فتنه گران را که رها کرده ای
منحرفین را که دعا کرده ای
جبهۀ فرهنگی عجب شد کِساد
جامعه را سخت گرفته فساد
همتِ یاران صمیمی چه شد؟
غیرت و ایمان قدیمی چه شد؟
ایدل از این سینه زدن فیض کو ؟
بهرِ یزیدانِ زمان غیض کو ؟
دین فلان شخص اگر سوخته
فکر حرامی است که اندوخته
اهل مناجات ! غدیرت کجاست ؟
جبهه کجا ! خطّ بصیرت کجاست؟
غفلت ما راه جدا کردن است
رهبریِ خویش رها کردن است
عمر کجا خرج شد ای مدعی!؟
وقت کجا درج شد ای مدعی!؟
مدعیِ اهل ولا یار کو؟
پیروی از خطّ علمدار کو؟
ای دلِ بیچاره ز احباب شو
کلب در خانۀ ارباب شو
برگ برات است فقط کربلا
راه نجات است فقط کربلا
میرود آزاده مسیر حسین
زینبیونند اسیر حسین
ای دلِ شیدا نشده بازگرد
تا شب احیا نشده بازگرد
محمود ژولیده