ای یوسف دل

از غم دوری ات ای یوسف دل، محزونم
چه کنم با غم و با غصه ی روز افزونم؟!

بسته شد روزنه ی نور به رویم کم کم
زیر بار گنه و معصیتم، مدفونم

حق من بی سر و پایی است ولی لطف کن و
از سرِ سفره ات ای یار نکن بیرونم

ضعف کردم سرِ بخشیده شدن تا که خدا
به مناجات تو بخشید مرا، ممنونم

خونشان ریخت ولی پرچم یا فاطمه ماند
همه ی عمر به خون شهدا مدیونم

گفت زهرا به علی خوب شدم، گریه نکن
من فقط از غم تنها شدنت دلخونم

نگذارم ز سرت تار مویی کم بشود
با همین پیکر درهم شده و گلگونم

نگرانم بروم خشک شود کام حسین
سالیانی است که از غربت او محزونم

 محمد جواد شیرازی