با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید

با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید
ناله برای کُشته ی دیوار و در کشید

او بود و خاکِ حُجره و یک ناله ی ضعیف
آری نفس نفس زدنش تا سحر کشید

یک روزه زهر بر دلِ زارش اثر نمود
گاهِ سحر به جانبِ جانانه پر کشید

در انتظارِ آمدن میوه ی دلش
پا را به سوی قبله چنان محتضر کشید

سینه زنان دریده گریبان پسر رسید
دستی به رویِ ماهِ کبود پدر کشید

شمس الشّموس رویِ زمین اُفتاده و
فریاد ای پدر ز دل خود قمر کشید

آه از دمی که زینب کبرایِ غم نصیب
آمد تنِ امام زمانش به بر کشید

با دست زخم خورده یِ خود دختر علی
تیر شکسته از تن ارباب در کشید

گُل مانده بود در وسط تیغ و نیزه ها
آمد زِ پای ساقه یاسش تبر کشید

حسن لطفی