حسن جانم
ز شرمساری از تو چشمه گِل شده است، رود هم
کَرَم چقدر نزد تو خجل شده است، جود هم
عدم چه ذوق می‌کند ز بودنت، وجود هم
قیام بوسه می‌زند به سجده‌ات، قعود هم
“فلک چه خاک بر سر است اگر حضور تو نبود
مَلک چقدر احقر است اگر که نور تو نبود”
اگر که سرنوشت ما تویی، خوش است سرنوشت
اگر بهشت وعده‌ی خداست، پس تویی بهشت
بهشت، خانه‌ی تو در مدینه بود، خشت خشت
چه خوب شد چه خوب شد ، خدا تو را حسن نوشت
“حسن شدی حسن شدی، حسن تمامِ خوبی است
خوشا خوشا چنین امام! حسن امامِ خوبی است”
اگر حسن به صلح می‌رود، خوشا مصالحه!
خوشا که با عدوی خود نداشته مسامحه
چقدر ظلم‌ها شده به او در این مواجهه
بخوان به دین بی‌جهاد تا همیشه فاتحه
“شکوه صلح مجتبی کم از قیام کربلا
نبوده و نبوده این دو لحظه‌ای ز هم جدا “
نبوده است لحظه‌ای جدا حسین از حسن
گرفته است درس کربلا حسین از حسن
ببین که می‌برد چه فیض‌ها حسین از حسن
خوشا دو پهلوان مرتضی؛ حسین از حسن-
“حسن‌تر است بی‌گمان، حسن حسین‌تر از او
یکی جهاد او به تیغ و دیگری به گفت‌وگو”
برادرش که بوده جز حسین؟ جان ما حسین
امام تشنه‌لب امام مهربان ما حسین
همان‌که نام او خوش است بر زبان ما: حسین
جوانی و جنون ما همه جهان ما حسین
“اگر حسین را در این جهان مقام سروری است
حساب کن برادر بزرگ او چه محشری است!”
دعا بخوان دعا! که ربنا حریص می‌شود
“کرامت” آه می‌کشد، “عطا” حریص می‌شود
به ببخشش‌ت غریب و آشنا حریص می‌شود
میان کوچه می‌روی، گدا حریص می‌شود
“گدا کشیده روی دیده خاکِ مقدمِ تو را
کریمی و کسی ندیده در جهان کمِ تو را”
زیاد باید از تو خواست؛ کم به تو نیامده
تو لطف مطلقی! به جز کرم به تو نیامده
ببخش اگر که مرقد و حرم به تو نیامده
قسم به تو قسم به باورم به تو! نیامده-
“کسی شبیه تو! که مجتبی فقط فقط یکی است
چنان که ذات اقدسِ خدا فقط فقط یکی است”
نوشته‌اند مجتبی غریب و بی‌پناه بود
نوشته‌اند شاه ما همیشه بی‌سپاه بود
خلافت تو در زمین حدود هشت ماه بود
که چند ماه اشک بود و چند ماه آه بود
“ولی امامت تو در زمان ندارد انتها
تویی تو رود بی‌کران، تویی تو چشمه‌ی بقا”
تویی تو جان ما حسن، تویی جهان ما حسن
تویی تو مصطفی حسن، تویی تو مرتضی حسن
چقدر تو مدینه‌ای، چقدر کربلا حسن
چه خوب شد که در جهان شدی امام ما حسن
“تپش تپش پر از تو شد تمام قلب من حسن
حسن حسن حسن حسن حسن حسن حسن حسن”
رضا یزدانی