دَر

کار داریم در این شعر فراوان با دَر

گوییا خورده گره با غزلِ مولا ، در

وَ قسم بَر ترکِ کعبه که حتی دیوار

می شد از عشقِ علی پیشِ علی دَرجا در

جانشینِ نبی الله که شد روزِ غدیر

خستگی های پیمبر همه شد یکجا در

می نشستند یتیمان همه شب منتظرش

خیره بر در همگی تا بزند بابا در

چیره بر قلعه ی قلبِ همِگان شد وقتی

کَنده شد با دَمِ یا فاطمه اش از جا در

شُد دَرِ قلعه ز جا کَنده ولی مرغِ دلم

ناخود آگاه سفر می کُند از در تا در

نکند در غزلم بسته شود دستانش

نکند در غزلم باز شود با پا در

میخِ در داغ شد و مادرمان زخمی شد

او کنون تکیه به دیوار نماید یا در ؟!

آنچنان با لَگدی باز شد آن در که همه

فکر کردند که دیوار یکی شد با در

آه سادات ببخشند ولی خورد زمین

در همین فاصله هم کنده شد از لولا در

رد شدند آن همه سنگین بدن از در با پا

تا که افتاد به رویِ بدنِ زهرا در

بچه سید نشدم دستِ خودم نیست ولی

وسطِ روضه دلم گفت بگویم مادر

کربلا جلوه ی هفتاد وسه تَن می شد اگر

اندکی تاب میاورد در آن غوغا در

آه ای فاطمه؛ ای علتِ لبخندِ علی

رفتی و بعدِ تو انداخت زِ پا او را در

ما فقیریم و یتیمیم و اسیریم همه

جز تو فریادرسی نیست بیا بُگْشا در

با دعای فَرَجت از خودِ خورشید بخواه

تا کمی باز کند روی همه دنیا در…

محسن کاویانی