ذبــحوک

 

مادرم زهرا کنون آمد بَرَم

میدود زینب به سویم از حرم

لحظه های آخرم باشد که چون

شمر ملعون آمده بالا سرم

گوییا دنیا به روی سینه ام

یک نفر روی تن و بال و پرم

گیسویم از دست زهرا شد رها

تا به دست قاتلم موی سرم

من به او گفتم نَبُر می بخشمت

جوشنش*مانع شده بر این کرم

خنجری آمد برون از نعل خود

بی تعلل آن نشاند بر حنجرم

هر چه قدر تیغش کشید اما نشد

شد موثر بوسه های خواهرم

یک صدا غالب شده بر عرشیان

ذبــحوکَ قــتلـو ک ای پــســرم

علیرضا عنصری (شوریده)