روح و روانش

شبانه آسمانش خاک می شد
نه زهرا ، بلکه جانش خاک می شد

چه خاکِ آتشینی داشت زهرا
دگر روح و روانش خاک می شد

تلاقی داشت نورش با کبودی
علی ، رنگین کمانش خاک می شد

علیِ پهلوان خانه نشین شد
که دیگر قهرمانش خاک می شد

دگر آمادهٔ پیریست مولا
که بانویِ جوانش خاک می شد

علی از غربتش زانو بغل کرد
به قبرِ بی نشانش خاک می شد

خزان رنگ رخش را بس که برده است
گمان می رفت زهرا سالخورده است

 حامد آقایی