روضه

باد را زلفِ بید می فهمد
چون به هر سو وزید می فهمد

خَمِ زُلف مراد را در شب
چشم های مرید می فهمد

سطح فقه امامِ صادق را
عمق فقه جدید می فهمد

ما که نه ,حُرمت عزای تو را
مَرجعی چون وحید می فهمد

روضه های شهیده را تنها
آنکه خود شد شهید می فهمد

هَتک حُرمَت به قفل درها را
در حقیقت کلید می فهمد

عمق این روضه را هرآنکس که
گشت مویش سپید می فهمد

روضه ی زهر و روضه ی در را
هرکه شد نا امید می فهمد

غم ناموس و کوچه را قطعاً
آنکه رنگش پرید می فهمد

اثر زهر را دهان زیرِ
آفتاب شدید می فهمد

طعم گودال را به حجره ی خویش
هرکه هی پا کشید می فهمد

 مهدی رحیمی زمستان