سقای حرم

می، کمی داشت ولی داشت سبو برمیگشت
مشک او پاره شد و آب، به جو برمیگشت

شور افتاد دل خواهر او در خیمه
کاش حالا که شده وقت وضو برمیگشت

پهلوان بود ولی خورد زمین با صورت
علم و دست قلم، کاش به رو برمیگشت

این تکان های سرش تند و مُشدّد میشد
تیر در کاسه هر چشم، نگو برمیگشت

تیغ ها نظم تنش را چه بهم ریخته بود
بر تنش نیزه نمیرفت فرو، برمیگشت

خاطرش جمع حرم بود و سرش گرم همه
لشکری دست پُر از پیکر او برمی گشت

مادرش فاطمه آنجا عوض ام بنین
از کنار بدنش مرثیه گو برمیگشت

سر او بند نمیشد سر نی، چون هربار
دختر قافله میگفت عمو برمی گشت

رضا دین پرور