سلطان حسن

سفره دارِ همه یِ عالمِ اِمکان حسن است

جان حسینِ بنِ علی باشد و جانان حسن است

اَیُّهَاالنّاس بدانید غلامَم آری

اَیُّهَاالنّاس بگویید که سلطان حسن است

صلحِ او بوده سبب سازِ قیامِ ارباب

کربلا با سند و مَدرک و برهان حسن است

شصت شب گریه کُنِ روضه یِ عطشان شده ایم

تا بفهمیم در این سلسله باران حسن است

بوده در کرب و بلا شاه اگر تشنه یِ آب

تن به خاک است و سری خورده به رویِ نِی تاب

با همه بی کسی و غربت و داغی که چِشید

“همسری داشت حسین بنِ علی مثلِ رباب”

قاتلِ جانِ تو شد مَحرمِ کاشانه یِ تو

خانه را بر سرِ تو مَحرمِ تو کرده خراب

سوختی در تب و زینب که سراغت آمد…

باز شد روضه یِ سنگینِ سر و بزمِ شراب

پیشِ چشمِ تو به لب چوب زند دشمنِ دین

می خورد طفلِ حرم با لگدِ کینه زمین

خبری شد اگر از تیر و تنِ تابوتم!!!

یاد کن از عَلَم و گل پسرِ اُمِّ بنین

تیرها می رسد و مشک بغل می گیرد

علقمه فاطمه را کرده عزادار و حزین

اسمِ عبّاس که آمد بویِ یاسی پیچید

داغدارِ دو عمو شد قمرِ پرده نشین

حسین ایمانی