شعر مدح امام جواد

بر شانه دارد بیرقِ شاهِ خراسان را
با هر نگاهش می‌کند تصویر باران را

از کودکی حکمِ ولایش می‌شود اِمضا
در خردسالی می‌کند او کارِ مردان را

همراهِ عالِم‌ها عَوالِم می‌شود خیره
وقتی به منبر می‌کند تدریس ایمان را

دور از مدینه می‌شود شاهِ غریب امّا
با بودنِ او شهر دارد بویِ سلطان را

مانندِ زهرا مادرش تفسیرِ کوثر بود
با خطبه‌هایش زیر ُو رو می‌کرد میدان را

دار ُو ندار و دلخوشیِ شاهِ دلها اوست
با یک سفارش می‌کند مَست این خُماران را

قبل از مُحرّم پهن کرده سفره‌یِ روضه
او غسل خواهد داد امشب چشم‌هامان را

در کاظمینِ او دلِ تنگم حسینی شد
با روضه‌هایش جستجو کردیم جانان را

حسین ایمانی