عزیزم حسین(ع)

سِیرِ آنان که دلبرند کنم
او لآخر تو را پسند کنم
در کمندِ ت وام که جبرانِ
اینکه یاران تو ک ماند کنم
حق بده در فراقِ آغوشت
چشم خود را به گریه بند کنم
میزنم بال بال تا خود را
در هوای تو شهربند کنم
با کمی از غبار نعلینت
خویش را ایمن از گزند کنم
بی نیازم کنی اگر خود را
درِ این خانه مستمند کنم
عین فرزانگیست گر اینجا
آنچه دیوانگان کنند کنم
نَفُسم گیرِ نفس مانده اگر
روضه خوانی به چون و چند کنم
روزگارم که تلخ شد باید
نذر هیئت دو کیسه قند کنم
گریه بر تو نشاط داده اگر
بعدِ روضه بگوبخند کنم
شب جمعه برای غربت تو
گری هی فاطمه پسند کنم
تا ابد لعن بر همان کس که
پیرُهن از تن تو کند کنم
از روی خاک گرم کرب و بلا
کاش بودم تو را بلند کنم

گروه شعر یا مظلوم