دلبـــاده بـنوش است سر خان عقیله
خـوردهشب و روز از نمک و نان عقیله
هرقـلب حسینی که شده واله و شیـدا
دربزم حـسینی شـده مـــهمان عقیله
ماعبد و غلامیم به احـسان ابـــاالفضل
مجنونحـسینیم بـه احـســــان عقیله
خودیک تنه زهرا شد و حیدر شد و حالا
ارباببود گـــوش بــه فــــرمان عقیله
درحوزه علمیّـه زهـــراییــه , عبـــاس
زانوزده بــر مــنبر عـــرفـــــان عقیله
آنجاکه شد آقای دو عالم تــک و تنهـــا
ســـربازطـــراویـــده ز دامــــان عقیله
تفسیرشد از آه حـزینی که رهـــا کـرد
درکــــرببـــلا مــــریم قــــرآن عقیله
ازغصّه معجر نه فقط قــلب حـــسینـش
درعرش, خـدا گـــشته پـــریشان عقیله
ایجنس پرت از پــر جـــبریل گـــرانتر
حوریّهکجا, گــوشه ی ویـــرانه , عقیله ؟
یاحضرت زینب تو بیا قـــسمت مـــا کن
یککرببلا جــان حـــسین جـــان عقیله
حسین قربانچه