فقط از آنِ حسین

راهِ دل جُز به بی کران نخورَد
جز به کویِ”حسین جان” نخورَد

سر فرازی نصیبِ سر نشود
تا که بر خاکِ آستان نخورد

رفت لیلی , به محملش ای کاش
گردی از شوقِ کاروان نخورد

حِسِ پرواز را نمیفهمی
بال وقتی به آسمان نخورد

هست اینجا بهشت و ما هستیم
تا به آن آفتِ خزان نخورد

دلِ تو قرص ما قسم خوردیم
در دلت آب هم تکان نخورد

ما قسم خورده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

دل سرا پرده‌ی محبت اوست
دلِ عاشق تمامِ قیمتِ اوست

نجف از او مدینه هم حتیٰ
کربلا هست اگر , زِ غیرتِ اوست

چادرش را بگو تکان بدهد
هست محشر اگر , قیامتِ اوست

این حسین است یا که آینه‌اش
این علی هست یا که قامتِ اوست

هرکه سر داد در رهش فهمید
گردنش زیرِ بارِ منت اوست

خواست تا بارِ ما سبک گردد
کارِ ما نه فقط عنایتِ اوست

همه پرورده‌ایم با زینب
یاعلی گفته‌ایم و یا زینب

می‌نویسم بر آسمانِ حرم
خوشبحالِ مدافعانِ حرم

آه یادش بخیر می‌شُد کاش
بشنوم باز هم اذانِ حرم

خوشبحالِ کسی که در این راه
جا نمانَد زِ کاروان حرم

ما که باشیم؟ رویِ گنبد هست
پرچمِ سرخِ پاسبانِ حرم

تو که هستی؟ فقط از آنِ حسین
من که هستم؟ فقط از آنِ حرم

دلِ ما تنگِ زینبیه شده
دلِ ما تنگ شد به جانِ حرم

جگر آورده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

او حسن او حسین با هم شد
تا که زهرا چنین مجسم شد

از بقیع رفتنش به ما فهماند
که نگینِ امام ها هم شد

سایبانش برادرش شد تا
عصمتش پیشِ ما مُسَلَم شد

در نزولش قیامِ عباس است
در جلوسَش تمامِ مریم شد

زیرِ تابوتِ سینه چاکش باز
شانه‌یِ شهر‌های ما خَم شد

یک نفر وصل شد به اقیانوس
یک نفر از میانِ ما کم شد

رگ اگر داده‌ایم با زینب
یا‌علی گفته‌ایم و یا زینب

حسن لطفی