میخرم بر جان خود درد و بلای روضه را

میخرم بر جان خود درد و بلای روضه را
میکشم بر صورتم دست شفای روضه را

پیش تو آخر سیاهی روسپیدم میکند
دوست دارم پرچم بزم عزای روضه را

کربلا قسمت نشد عیبی ندارد لااقل
ای خدا از ما نگیری کربلای روضه را

نام تو آمد میان پس میشود احساس کرد
بوی سیب سرخ جاری درفضای روضه را

مادرت با هر”حسین” ما به سینه میزند
می نشیند ابتدا تا انتهای روضه را

ازبلا و از مریضی جسم و جانش بیمه است
مطمئنأ هر کسی خورده غذای روضه را

مزه اش زیر زبانش هست تا پایان عمر
نوش جان کرده کسی که قند و چای روضه را

درقیامت میشودمحشور هرکس با کسی
باخودت محشورکن مابچه های روضه را

شاعر:محمد حسن بیات لو