واویلا
نیمه‌شب مهتاب می‌شوید علی
آب را با آب می‌شوید علی
مثل این تنها ندیده هیچ‌کس
شستنِ دریا ندیده هیچ‌کس
چشمه را آیینه را مهتاب را
فاطمه باید بشوید آب را
غسلِ این دریا نمی‌آید به من
شستنِ زهرا نمی‌آید به من
خواب می‌بینم که تعبیرش کنی
آب می‌ریزم که تطهیرش کنی
آب می‌ریزم که آبت کرده‌اند
خانه‌ی عمرم خرابت کرده‌اند
اشک از این چشمانِ محزون می‌چکد
آب می‌ریزم چرا خون می‌چکد
مثل اشکی مثل آهی یا خیال
سخت می‌بینم تو را در این هلال
زیرِ نورِ ماه شستن مشکل است
آه را با آه شستن مشکل است
چشمه را گفتی که بی شیون بِشوی
آب را از زیرِ پیراهن بِشوی
مرتضی هم دست و پا گم می‌کند
زخم گاهی هم تورم می‌کند
ای زلالِ من مضافت کرده‌اند
زخمی از ضربِ غلافت کرده‌اند
لرزه بر زانو نمی‌آید به من
شستنِ پهلو نمی‌آید به من
در عوض رفتن نمی‌آید به تو
رفتنت بی من نمی‌آید به تو
ضربه‌هایی سهمگین زد داغِ تو
زانویم را بر زمین زد داغِ تو
آب را آیینه را آتش زدند
وایِ من این سینه را …
خانه تر دیوار تر مسمار تر
در کفن پیجاندنت دشوار تر
آه اقیانوسِ نا آرامِ من
جان ندارد جان بده بر گام من
حال من یا حال طفلان دیدنی است
آستین‌ها بینِ دندان دیدنی است
ضجه‌ها بالا نمی‌آید چرا
جان بر این لبها نمی‌آید چرا
بال اگر کوبی قفس وا می‌شود
پا اگر کوبی نفس وا می‌شود
بر زمین بسیار می‌کوبد علی
سر بر این دیوار می‌کوبد علی
سینه‌ها سنگین همه دق می‌کنیم
بی صدا بی ضجه هق‌هق می‌کنیم
چشمهای نا امیدش را ببین
با حسن مویِ سفیدش را ببین
با حُسینت ناله‌ای سوزنده است
جای شکرش هست زینب زنده است…
بعد از این غمهای تکفین مانده است
وایِ من سختی تدفین مانده است
ای زده هر روز و شب از قوت خویش
روی دوشم می‌کشم تابوت خویش
حسن لطفی