یا امام رضا(ع)

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود
او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم ، دلم آشوب تر
هر زمانی در حرم بودم ، دلم آسوده بود

قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم
او خودش پیش خدا رو زد ، خدا بخشوده بود

میشمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد …
ضرب در سه ، میکند جبران ، چنین فرموده بود

خواهش ما دَه که باشد ، لطف او صد میشود
حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود

هر کسی دور ضریحش گشت ، حاجی میشود
راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود

تا که گفتم ؛ یا رضا(ع) ، پرونده ی من پاک شد
کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود

جز درِ باب الرّضا(ع) ، هر در که دقّ الباب شد
بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود
ایمان دهقانیا