أَمَّنْ يُجیب

شرمِ رویم عِتاب می طلبد
آبرویم ، گلاب می طلبد

شبِ بی مستی ام به سستی رفت
رِخوتم را شراب می طلبد

ما کجا و کجا آبادی؟!
عشق ، خانه خراب می طلبد

کسب و کارِ دکانِ بندگی ام
آخرِ شب حساب می طلبد

“یا مُقَلِّب . . .” بد دل آشوبم
قلبِ من انقلاب می طلبد

رختِ ذلت تنم کرده گناه
جامه ی نو ثواب می طلبد

فهمِ “أَمَّنْ يُجیب . .‌.” یعنی که
مستجاب اضطراب می طلبد

“یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ مِسْکین”
که گدا نان و آب می طلبد

رحمت عام ماست گریه به تو
فیض باران سحاب می طلبد

کربلایت ضمیر رؤیایم . . .
وصلت انگار خواب می طلبد

باب فیض است که شب قدرم
روضه های رباب می طلبد

چه به روز رباب آوردند
که فقط آفتاب می طلبد

تشنه لب بود و در مسلمانی
ذبح لب تشنه آب می طلبد

کربلا عمه گفت زیبایی
روضه شامِ خراب می طلبد

ایمان دهقانیا