شعر مدح و مناجات

به دل حک شد به خط آشنایی

شب میلاد و آغازِ گدایی

گدای بارگاهِ سبزِ عشقم

ببین امشب دلم گشته هوایی

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا

 گاهی غبار جاده‌ی لیلا کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

 دل از ازل کبوتر صحن عتیق شد

ریگ از نگاه مرحمت تو عقیق شد

یک دم خیال کرد که هستی تو هم خدا

آن کس که در کرامت و جودت دقیق شد

به درد و غم مبتلا می روم

دریغا که از کربلا می روم

اگر چه جدا گشتم از کوی یار

دل و جان من مانده در این دیار

نمک خانه زهراست حسن
باعث خلقت دنیاست حسن
پسر ارشد سردار حنین
بازوانش چه تواناست حسن

هم وعده سر قرار دادیم آقا

هم نامه که بی شمار دادیم آقا

گفتیم بیا و خودمان در رفتیم

یک عمر فقط شعار دادیم آقا

سجاد حقیقت شناس

 

کشتی شکست خورده ی» موج فرات ها!

ارکان آسمان به تو دارد ثبات ها

 ای مبتدا به همه ی خیرها حسین!

ای منتهی الیه تمام نجات ها

 سینه زنیم و جز به شما دل نبسته ایم

 آقای خوب من , بخدا سخت خسته ایم

 تا وقت می کنیم حسینیه می رویم

 آنجا درست زیر لوایت نشسته ایم

حلقه های چاه را گریانده چشمان علی
آب مدیون دوحلقه چشم گریان علی
نخل ها تنها برای اوست بار آورده اند
جزنمک اما ندیده سال ها نان علی

یک عمـر تو زخمــهای ما را بستــــــــی

هر روز کشــیدی به سر ما دستــــــــی

شعبان که به نیمه می رسد مهدی جان

ما تــازه به یادمان می آیــد هستـــــــی

***

این آخرین ستاره بخت است در زمین

آقاى سبزپوش بهارى بیا ببین

مرهم نمانده است و مداوا نمی‏شود

احساسهاى زخمى و دلهاى آهنین

***

تقصیر من است اینکه, کم می آیی

هر گاه شدم اسیر غم می آیی

این جمعه و جمعه های دیگر حرف است

آدم بشوم , سه شنبه هم می آیی

***

عید است ولی بدون او غم داریم

عاشق شده ایم و عشق را کم داریم

ای کاش که این عید ظهورش برسد

اینگونه هزار عید با هم داریم

***

ما با تو که روبرو شدیم آقا جان!

پیش تو بی آبرو شدیم اقا جان!

خواندیم تو را و خودمان خوابیدیم

چوپان دروغگو شدیم آقا جان!

نه شرم و حیا, نه عار داریم از تو

اما گله بی شمار داریم از تو

ما منتظر تو نیستیم آقاجان

تنها همه «انتظار» داریم از تو

***

ای منجی رودهای سرگردانی

تعمید جهان درغضبی طولانی

الساعه بیا عزیز من؛الساعه

دنیای بدی شده خودت میدانی

***

یکبار نشد تورا صدایی بکنیم

تعجیل بخواهیم ودعایی بکینم

هرجا که به نفع بود با صوت بلند؛

گفتیم «بیا» تا که ریایی بکنیم

 

 

این من وَ او بدون شما, ما نمی شود

با تو سکوت, غرق معمّا نمی شود

 با دیده ای که باز به نامحرمان شده

می خواستم ببینمت, امّا نمی شود

صاحب شیعه بیا غیبت بس است

شیعه در دنیا غریب و بی کس است

می‌رود دنیا به سوی التهاب

شیعه کشتن گوییا دارد ثواب