بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند
بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان
بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند
بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان
مولای قدسیان شاهنشه جهان
ای امن و ای امان ای روح و ای روان
ابروی تو بود محراب عاشقان
خاک رهت بود مافوق اسمان
ای بر جهان نگار یا مرتضی علی
به گره های ضریح تو قسم
گره افتاده به کارم آقاجون
تو خودت حالمو رو به راه کن
مگه جز تو کی رو دارم آقاجون
ما را ببرید از سرِ اجبار به روضه..
خیر است زبان گر کند اقرار به روضه…
مانند بهشت است و پُر از شورِ ولایت
دارد نظری حیدر کراّر به روضه…
بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند
بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان
قد کشیدم زیرِ این بیرق..شدم حالا چنین
بعدِ عمری..راندن نوکر؟!..شود آیا چنین؟!!
عزّتم را ..آبرویم را… گرفتم از شما…
هر کسی که نوکرت گردد،شود آقا چنین
من از آن موقع که طفلی بی زبان بودم حسین..
خادم ناقابل این آستان بودم حسین
خرج روضه کردم و زهرا برایم خرج کرد
سود کردم پیش تو گرچه زیان بودم حسین
حسین، کرببلا را به خواب می بینم
ز دوری حرمت بس عذاب می بینم
همیشه گنبد و گلدسته های ایران را
شبیه کرببلا… یا سراب می بینم؟
در تک تک حسینیه ها بند می شویم
اینگونه ما شبیه خداوند می شویم
امروز اگر میان حسینیه گریه ایم
فردا کنار فاطمه لبخند می شویم
ازین که غم شده من را نصیب ممنونم
مریض عشقم و من از طبیب ممنونم
از انکه خنده به لبهای سرخ تو انداخت
من از زهیر و بریر و حبیب ممنونم
عشق یعنی تا نَفَس باقی ست مثل شهریار
روز وشب نام علی را می برم با افتخار
گفته در وصفِ شکوهِ او خود پروردگار
لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد
جز گریه طفلانه ز من هیچ نیاید
دیوانه محال است خطر داشته باشد