اُمِ اَبیها

عرش از نورِ خدا غرقِ تَلاطُم شُده بود
بَسکه می ریخت گُل از عرش زمین گُم شده بود
باز هنگامه یِ یک جلوه تَبَسُم شده بود
وقتِ رقصیدنِ دل وقتِ ترنُم شده بود

شب از آن شب همه شب مثلِ شقایق شده است
مثلِ مجنون شده یعنی که شب عاشق شده است

چه شکوهی که خدا نیز تماشا می کرد
بال در بالِ فرشته پَرِ خود وا می کرد
جلوه بر چشمِ علی اُمِ اَبیها می کرد
یا حسین بنِ علی بود که غوغا می کرد

مثل خورشید دل از آنهمه کوکب می بُرد
زینبی آمده بود و دِلِ زینب می بُرد

لاله شوریده یِ هر لحظه ی دیدارش بود
ماه آواره و شب گرد و گرفتارش بود
مِهر همسایه یِ دیوار به دیوارش بود
خوش به حالِ دلش عباس علمدارش بود

چشم وا کرد و خدا گفت چه رویی دارد
چه ظهوری چه شکوهی چه عمویی دارد

موج برخاست و با زمزمه از دریا گفت
باد پیچیده و از آن شبِ ناپیدا گفت
آن شبی که مَلَک از آمدنِ لیلا گفت
خبرِ آمدنِ لیلیِ لیلا را گفت

اولین آینه یِ جاریِ کوثر آمد
دومین فاطمه یِ خانه ی حیدر آمد

آسمان از قدمش تا که شکوفا می شد
عشق شیرازه ی هر واژه ی دنیا می شد
هر سحرگاه که گلبرگ گُلَش وا می شد
عالم از یاس ترین عطر مسیحا می شد

باغبان با همه آغوش پذیرایَش بود
لحظه ی آمدنِ اُمِ اَبیهایش بود

کیست این جلوه مگر عصمتِ کبریٰ دارد
کیست این یاس که صد باغِ تماشا دارد
کیست این چشمه که در دامنه دریا دارد
به سرِ سینه یِ اَربابِ همه جا دارد

تا که یکبار به چشمانِ پدر بابا گفت
تا نَفَس داشت حسین بن علی زهرا گفت

نظری کُن که سَری زیرِ قدمها داری
بینِ منظومه ی خورشیدیِ دل جا داری
زیرِ پا وسعتِ شش گوشه ی دنیا داری
که سرِ دوشِ علمدارِ علی جا داری

مثل فطرس شده آنکس که گدایَت شده است
دلِ ما در به درِ کرب و بلایت شده است

حیف از آن یاس که یک روزه بَرو بارَش سوخت
دامنش دور زِ چشمانِ علمدارش سوخت
پایِ پُر آبله اش با تنِ تبدارش سوخت
از سرِ ناقه زمین خورد و دلِ زارش سوخت

چشم وا کرد و به نیزه سرِ بابا را دید
از همان فاصله یِ دور لبش را بوسید…

حسن لطفی