مظلوم آقام

این زهر کاری کرد من از نا فتادم
در کوچه مثل مادرم از پا فتادم

با احتیاط از درد، خود را میکشدم
تا خانه چندین بار چون زهرا فتادم

در خانه گفتم زود درها را ببندید
تا داخل حجره شدم، درجا فتادم

پیراهنم را از عطش بالا گرفتم
یاد آمد از جدّ غریبم تا فتادم

نیزه نخورده پیکرم میسوخت از درد
یادِ تن صد چاک عاشورا فتادم

یاد هزار و نهصد و پنجاه زخمش
بیخود ز خود گشتم، ز پا آنجا فتادم

گر چه سر من را جدا از تن نکردند
یاد سرِ بر نیزه در نجوا فتادم

تا که جوادِ من سرم از خاک برداشت
یاد علیِ اکبر لیلا فتادم

محمود ژولیده