دنیا مثال حمزه علمدار دیده ؛ نه!
پیغمبر شبیه تو غمخوار دیده ؛ نه!
کوه احد ز خویش قوی تر ندیده بود
مانند تو امیر قلندر ندیده بود
گفتن از نامِ شهیدان جَنَمی میخواهد
گاه شمشیری و گاه, یک قلمی میخواهد
دل به دریا زدگان را حرمی میخواهد
دختِ شاهِ عربی را عجمی میخواهد
با لبت رنگِ عقیقِ یمن از یادم رفت
قصّه یِ عشقِ اویسِ قرن از یادم رفت
میچکد از دو لبت باز عسل دامادم
سخن از تو به میان آمد, منْ از یادم رفت
من بدی کرده ام اما تو مرا بد نزنی
بعد یک عمر که این بنده ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی
روی پیشانی او مهر نیاید نزنی
برای بستن دستش طناب لازم نیست
یکی به تیر بگوید شتاب لازم نیست
تمام دشت پر از عطر و بوی این غنچه است
معطر است زمین پس گلاب لازم نیست
سزایم بود اگر از دست دادم آسمانم را
که من با دست‌های خود شکستم نردبانم را
دلم از حرف لبریز و زبانم از لغت خالی
نمی‌دانم بگویم یا نگویم داستانم را
گفتن از نامِ شهیدان جَنَمی میخواهد
گاه شمشیری و گاه, یک قلمی میخواهد
دل به دریا زدگان را حرمی میخواهد
دختِ شاهِ عربی را عجمی میخواهد
خیلی گرفته دور شما را گناهکار
آقا چه میکنی تو مگر با گناهکار ؟
تو سربلند عالمی و سر به زیر ما
تو عاری از گناهی و ماها گناهکار
روبروی گنبدت هر قامتی تا میشود
ای که با آوردن نامت گره وا میشود
هرچه حاجت بر درت آورده هر کس تا کنون
مطئمناً یا برآورده شده یا میشود
تضمینی بر غزل آقای علی کاوند
ساقی رسید و حب می تبلیغ می کرد
بر ما فقیران شرب می تشویق می کرد
معشوق گشت و قلب ما تحریق می کرد
“باید که شرب خمر را تصدیق می کرد
این نخل کهنسال ثمر داشته روزی
منظومه ی او چند قمر داشته روزی
این مادر بی کس که سر قبر نشسته
در دامن خود چند پسر داشته روزی
من مادری هستم سراپا شور و احساس
من رنگ و بو دارم ز باغ سوسن و یاس
دامان من مهد شقایقهای عشق است
اشک دو چشمم رشک هر صهبای عشق است