سید پوریا هاشمی

شبیه مهر و تسبیحی که بر سجاده می افتد

غم چشمان تو دارد به روی باده می افتد

دو چشمم مات این راهست شاید زود برگردی

ز هجرت اشکهای من به روی جاده می افتد

با سر افتادم زمین

آنقدر رم کرد ناقه آخر افتادم زمین

دستهایم بسته بود

سعی کردم تا نیفتم بدتر افتادم زمین

سنگینی زنجیر اذیت میکند من را

این تن ندارد طاقت فولاد و آهن را

خاصیت زنجیرهای شامیان اینست

با حلقه هایش میکند کج شکل گردن را

از چادرت مهتاب میریزد همیشه

صدها دل بیتاب میریزد همیشه

وقتی صدایش میکنی با لحن زهرا

بابا ! دل ارباب میریزد همیشه

بعد از تو دشمن غارت اهل حرم کرد

قبل از همه حمله بگوش خواهرم کرد

اخنس نگاهی سوی چشمان ترم کرد

با پشت دستش تا که زد پلکم ورم کرد

خوش قد و قامتم بروی خاکها چرا؟

خوردی زمین قبول ولی دست و پا چرا؟

حالا که آمدم دو لبت وا نمیکنی؟

ساکت شدی نگاه به بابا نمیکنی؟

حنجرش پاشیده شد

حنجرش از این سرش تا آن سرش پاشیده شد

وقت شیرش بود حیف

تیر جای شیر آمد جوهرش پاشیده شد

نانجیبی که مرا در این هیاهو میبرد

دختر گیسو سفیدت را به هر سو میبرد

دختری که بیشتر باشد شبیه فاطمه

ارث از مادربزرگش درد پهلو میبرد

زیر دینیم به زیر علم شاه حسین

ای به قربان عطا و کرم شاه حسین

دم چایی شما از دم سینه زنهاست

کس ندیدست دمی مثل دم شاه حسین

رسیده تا دم دروازه با دو چشم ترش

کشید تیر , تنش ,معجرش ,سرش ,کمرش

مواظب است که دستی به دختران نخورد

مواظب است نگیرد به چوب نیزه پرش