بهشت جلوه ای از رحمت کثیر حسین
زمانه ریزه خوار بی نظیر حسین
ز بند غم ز هیاهوی غصه آزاد است
کسی که مرغ دلش شد فقط اسیر حسین
آفتاب عشق و ایمان حضرت ام البنین
جلوه گاه حی سبحان حضرت ام البنین
مادر پروردگار جود و ایمان و ادب
پادشاه ملک احسان حضرت ام البنین
دست بر پهلو نگیر ای مهربان مرتضی
استراحت کن کمی ، ای قد کمان مرتضی
زحمت این خانه از اول به دوشت بوده است
تا تو باشی فاطمه ، گرم است نانِ مرتضی
آتشی کرده به پا شعله‌ی جان میسوزد
نه فقط هیزم و در، شاه جهان میسوزد
پشت در حضرت مولاست که گیر افتاده
پیش چشم همگان چشم ترش میسوزد
ای مبداء تاریخ حیدر فاطمه جان
ای بضعهء جان پیمبر فاطمه جان
عَجل وفاتی هِی نگو دارایی حیدر
قلبم زِ جا کنده شود مانند این دَر
بربسترآرمیده امید و توان من
برخیز ای بهارعلی ای جوان من
من زودتر زعمر تو پایان گرفته ام
گویا رسیده فاطمه؛فصل خزان من
شبانه تا که درِ رحمتِ خدا وا شد
تمام شهر ، درون قنوت او جا شد
خیال کردم ، سجاده بود ، اما نه …
درِ بهشت خدا بود نیمه شب وا شد
باغ و بهار میرود از خانه ی علی
پـرزد کبوتر حرم لـانـه ی علی
بارِ مصیبت تو سماوات را گرفت
انبوه درد ها همه بر شانه ی علی
خودت را در میان صحنه محشر تصور کن
خودت را بی کس و بی یارو بی یاور تصور کن
خودت را در میان شعله ها در موجی از آتش
خودت را در میان دود و خاکستر تصور کن
کسی شبیه تو در عرصه وجود نبود
به جز تو مادر بابا نبود، بود؟ نبود
چراغ خانه، تو صد سال عمر میکردی
اگر که دور و برت اینهمه حسود نبود
رفتی و بعد تو من را به جهان کاری نیست
بعد تو بهر دلم محرم اسراری نیست
اصلا ای دوست نگفتی که دلم میشکنی؟
اخر ای یار چنین رسم وفاداری نیست
نُه سال با پیغمبر و نُه سال با من
من با تو خوشحال و تو هم خوشحال با من
دنیای من از عشق مالامال با تو
دنیای تو از عشق مالامال با من