محمد زوار

از موج عشقت، اشک در جوش و خروش آید
با گفتن از تو، عاشقِ مدهوش هوش آید

از خَلعت شاهانه‌ی تو آبرو دارد
آن‌کس که در میخانه‌ی تو خِرقه‌پوش آید

دل را که هر کسی ز سر سفره رانده است
بوی طعام فاطمه اینجا کشانده است

چشمم به دست هیچ کسی نیست غیر او
دستی که طعم نان محبت چشانده است

می‌داند آنکه صد گره افتاده در کارش
بی‌شک می‌ارزد ذکر «یا زهرا» به تکرارش

وقتی دلیل خلق عالم، خلقت زهراست
یعنی خدا می‌خواهد عالم را بدهکارش

دو سه شب مانده فقط، فرصتمان محدود است
رحم کن گرچه گدای تو گنه آلود است

وای بر من اگر امشب نخری بارم را
آه پس من چه کنم نفس خطاکارم را؟

می‌داند آنکه صد گره افتاده در کارش
قطعاً می‌ارزد ذکر «یا زهرا» به تکرارش

وقتی دلیل خلق عالم، خلقت زهراست
یعنی خدا می‌خواهد عالم را بدهکارش

کیست زهرا؟ روشنای آب‌ها
مرد مردان در دل مرداب‌ها

عشق چون آتشفشان در سینه‌اش
مهربانی‌، جلوه‌ی آیینه‌اش

تو مثل دریایی و من مثل کویرم
سر را چگونه پیش تو بالا بگیرم؟

در کوله بارم آنچه میخواهی ندارم
شرمنده‌ام حتی پَرِ کاهی ندارم

شبیه تک درختی در دل صحرای غمهایم
میان های‌های گریه‌هایم، باز تنهایم

منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم
منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم

باز هم فصل روضه‌ها آمد
بانگ حی علی‌العزا آمد
نام زهرا که بین ما آمد
حال ما بین روضه جا آمد

عالَم بدون فاطمه دلگیر خواهد شد
با او حدیث عاشقی تفسیر خواهد شد

دارالشفای ما از این روضه به آن روضه‌ست
با نام زهرا اشک هم اکسیر خواهد شد

باز هم فصل روضه‌ها آمد
بانگ حی علی‌العزا آمد
نام زهرا که بین ما آمد
حال ما بین روضه جا آمد

کسی که مِهر نبی پُر نموده جامش را

ز خاطرش نبرَد لحظه‌ای غلامش را

سلام میدهد و دلخوشم ز مرحمتش

که مرتضی برساند به ما سلامش را