شعر گودال قتلگاه

تیر از بس که خورده بود حسین
بر تنش مثل پیرهن شده بود

با نیزه روی زخم تو مرهم گذاشتند

جسم تو را به خاک چه در هم گذاشتند

من مانده ام چگونه ببوسم تن تو را

بس نیزه پشت نیزه و بر هم گذاشتند

خون ریخت , قلوه سنگ به روی سرم که خورد

زینب دوید , روی زمین پیکرم که خورد

برخاستم مقابل آنها بایستم

نگذاشت ضرب تیغ به بال و پرم که خورد

دل پر از زخم, نفس زخم , رگ حنجر زخم

گوشه ای درته گودال لب حنجر زخم

آسمان پر شده از سر , سر بر نیزه شده

پیکری روی زمین بی سر و , سر تا سر زخم

شعرهایم همه پریشان است

مثل پروانه مثل دیوانه

گاه می رود به گودال و

گاه می رود به ویرانه

نیزه ای در دهن شه جا شد

کمر خواهرش از غم تا شد

بند های بدن از هم وا شد

تکه تکه پسر زهرا شد

یک نفر انگشترت را می برد

دیگری بال و پرت را می برد

گرگی از بالا سرت رویت درید

می جوید و پیکرت را می برد

دیدن چگونه دل ز علی اکبرش برید 
دل از برادرش یل آب آورش برید 
در پشت خیمه گریه کنان شاه کربلا
دیدن چگونه دل ز علی اصغرش برید 

چگونه صبر کنم رفتن تورابینم

نوای وا عطشا گفتن تورابینم

در این طرف تو صدا می زنی«انا المظلوم»

جواب……هلهله دشمنتورا بینم

کوتاه کن کلام … بماند بقیه اش

مرده است احترام … بماند بقیه اش

از تیرهای حرمله یک تیر مانده بود

آن هم نشد حرام … بماند بقیه اش

لبهای تو مگر چقدر سنگ خورده است؟

قاری من چقدر صدایت عوض شده

 تشریف تو به دست همه سنگ داده است

اوضاع شهر کوفه برایت عوض شده

به زیر سم ستوران چه بیکران شده ای

مگو به من که چرا خواهرم کمان شده ای

ز روی نیزه ی عدوان ببین اسارت من …

برای بدرقه اما چه ناتوان شده ای