با آن صدای خسته و اشک مثالی اش
گردیده باز همدم طفل خیالی اش
این روضه زنانه جگر پاره میکند
دارد رباب صحبت گهواره میکند
یادش بخیر قِل زدن و خنده کردنت
یادش بخیر بوسه پیوسته بر تنت
وقتش رسیده بود که دندان در آوری
با خنده ات از این دلم ای جان در آوری
یادش بخیر موقع قنداقه بستنت
یادش بخیر دفعه اول نشستنت
میخواستم که شانه زنم تازه موی تو
مادر صدا زنیم و بیایم به سوی تو
همواره بود در بغلم جای خواب تو
طاقت نداشتم به خدا اضطراب تو
بابا که میرسید لبت بود و بوسه هاش
یادش بخیر بال و پری می زدی براش
گفتم که راه میروی و ذوق من بپاست
افسوس,روزگار برایم چنین نخواست
تنها رباب را فقط این غصه کرده پیر
با تیر کی گرفته کجا کودکی ز شیر
حالا فقط خیال تو مانده برای من
یاد لبت شده سبب گریه های من
مظلومِ بی دفاع من ای طفل بی زبان
جای تو هست در بغل من نه بر سنان
تو رفتی و سپردمت ای غنچه بر خدا
شش ماهه ام فدای سرت روی نیزه ها
اسماعیل روستائی