اشک های شوق

پیش پای من اگر چه راه غیر از چاه نیست
شکر, اما دستم از دامان تو کوتاه نیست
از زمانی که پیاده تا حریمت آمدم
تازه دیدم تا بهشت آنقدر ها هم راه نیست

گنبدت خورشید تابانی است در شبهای شهر
آنقدر که در غزلها صحبتی از ماه نیست

آفتاب لطف را تابیده ای بر عام و خاص
خواه زائر بی گناه است آسمانش خواه نیست

گاه و بی گاه آمدن یا گاه گاهی آمدن
هیچکس نشنیده از دربان اینجا “شاه نیست”

پنجره فولاد تو طوری گره وا میکند
که ضریحت نیز از غمهای ما آگاه نیست

اشک های شوق بر مژگان جارو شاهد است
هیچ کاری در حرم همراه با اکراه نیست

در زیارت نامه هایت مهربانی جاری است
 هیچ یک اما به خوبی امین الله نیست

احمد حیدری