من خاک پاهای امیرالمؤمنینم

من خاک پاهای امیرالمؤمنینم
من در پناه صاحب حصن حصینم
جان می دهم در پای عشق آتشینم
عشق علی و فاطمه شد اصل دینم
می جوشد از قلبم به جای خون یقینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

مادر نه اما خادمه منصب منم من
فکر تب و تاب حسن هر شب منم من
پروانه ی دور سر زینب منم من
آری حسینی مذهب و مکتب منم من
من در طواف کعبه ی عرش برینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

بار غم هجران زهرا را کشیدم
من خانه دار خانه ی عشق و امیدم
اولاد بانویم مراد و من مریدم
باشد بلاگردانشان سرو رشیدم
با بچه های فاطمه جان همنشینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

من قطره، بر دریا ولی پیوستم آری
افتاد در دست یداله دستم آری
دل بر نگاه اهلبیتش بستم آری
من مادر باب الحوائج هستم آری
شد افتخارم همدم یعسوب دینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

نذر حسینم کرده ام عباس خود را
تقدیم کردم بر قدومش یاس خود را
اصلاً به او بخشیده ام احساس خود را
کردم بلاگردان او الماس خود را
نام حسین فاطمه نقش نگینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

درس ادب را داده ام بر نورعینم
دلبسته ی شور امیر عالمینم
من با پسرهایم فدایی حسینم
تا روز محشر با نگاهش زیر دینم
بی تاب و آشوب حسینم اینچنینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

راهی دشت کربلا شد دلستانم
برد از مدینه کاروان تاب و توانم
با چشم خود دیدم که از تن رفت جانم
بوی عزا می آمد از فصل خزانم
می ریخت اشکم از نگاه آخرینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

وقتی خبرها را شنیدم سینه ام سوخت
داغ حسینم شعله زد آیینه ام سوخت
قلب محبت پرور بی کینه ام سوخت
سرمایه ی عمر من و گنجینه ام سوخت
در اوج درد و غصه ایثار آفرینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

مویم سفید از روضه های کربلا شد
وقتی شنیدم دست عباسم جدا شد
لب تشنه سقای حرم در خون رها شد
چشمان نامحرم به روی خیمه وا شد
ای وای از حال عزیز مه جبینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

ای چهار فرزندم به قربان رقیه
عباس دلبندم به قربان رقیه
هم اشک و لبخندم به قربان رقیه
اصلا بندبندم به قربان رقیه
با روضه های صورتش چله نشینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

حالا دم آخر عزادار حسینم
جان بر لبم آمد گرفتار حسینم
آشوب زینب باز بیمار حسینم
دلتنگ عباس علمدار حسینم
دیگر نمی آید نفس های حزینم
ام القمر ام الوفا ام البنینم

جابر عابدی