گنج‌ها

در خرابه ماند اما کاخ را ویرانه کرد

گریه را از فاطمه آموخت تا زهرا شود

آنکه دختر دارد این را زودتر حس می‌کند

پایِ او عادت ندارد بر زمین باشد اگر

موقعِ خوابش فرشته‌های غمگینی فقط

عمه‌هایش نیمه‌شب وقتی که خوابش می‌بَرد

دیگر از بازی بدش می‌آید از وقتی که دید

با طنابی که به دستش داشت مشکل می‌رود

سنگ بود و چنگ بود و شعله اما هیچ یک

خواست با پایش بیاید زجر اما گفت نه

خیره خیره بر سرِ بابا نگاهی کرد و گفت

قسمتی از گیسویش با پیرزنها مانده است

گفت دیگر عمه دندانهای شیری‌ام نماند

 حسن لطفی