آینه هویدا شد

شبانه تا که درِ رحمتِ خدا وا شد
تمام شهر ، درون قنوت او جا شد

خیال کردم ، سجاده بود ، اما نه …
درِ بهشت خدا بود نیمه شب وا شد

دوباره آینه در سجده ی عمیقی رفت
و بین عرش ، خدا غرق در تماشا شد

چکید نم نمِ باران به روی سجاده
و ساحلی که محلِ نزولِ دریا شد

بلند تا که شد از سجده؛ مرتضی را دید
دوباره  آینه در  آینه هویدا شد

دوباره نوبتِ دیدارِ سوره ی کوثر
دوباره نوبتِ دیدار ِ نقطه ی با شد

گذاشت کیسه ی نان را به شانه ی مولا
میان کوچه شمیمِ بهشت ؛ برپا شد

و باز کاسه ای از اشک ؛ پشت مولا ریخت
دعای بدرقه ی راه ؛ اشکِ زهرا شد

همیشه می شد ؛ زیبا بماند این دنیا
ولی چه حیف که هجده بهار زیبا شد

سید امیرحسین فاضلی