دلم شور می زد

دلمشور می زد که از دور دیدم

دوپیغام سرخ از بیابان رسیدند

سوارانیاز کوفه و غصه هایش

کهپیغمبر روضه یک شهیدند 

رسیدندو از ماجرای تو گفتند

از اینکه نرفتند از کوفه بیرون

مگراین که دیدند دروازه شهر

شدهمیزبان سری غرق در خون

شنیدمکه گفتند باز اهل کوفه

نمکخورده اند و نمکدان شکستند

به جزکاسه کهنه عهد و پیمان

تو راسر شکستند و دندان شکستند

شنیدمکه تا پای جان ایستادی

ولیکنبه تو عرصه را تنگ کردند

تو رادوره کردند و مهمانشان را

پذیراییآتش و سنگ کردند

شنیدمکه از روی دارالعمار

تو راپرت کرده؛ پرت را کشیدند

تن بیسرت را به یک اسب بستند

و درکوچه ها پیکرت را کشیدند

شنیدمکه لب تشنه جان دادی آخر

تو راآب دادند و آبی نخوردی

اگرچهلبت پاره از سنگ ها شد

ولیخیزران شرابی نخوردی

سرتزینت سر در شهر گردید

ولیسهم نی ها و طشت طلا نه…

تنتقسمت میخ قصاب ها شد

ولی پایمالسم اسب ها نه…

 محمد علی  بیابانی