شاه تشنه لب

بر روی شاه تشنه چو بستند آب را
در سینه حس نمود غم بی‌حساب را
تفسیر کرد کشته ی در خون خضاب
یعنی به تشنگان حرم این خطاب را
هستید جملگی هدف این انتخاب را

در این کویر تشنه و این شوره زار طف
تنها سپاه کفر گرفته مرا هدف
از روی بغض و کینه ی خود با شه نجف
رو کرده اند جانب ما چون ز هر طرف
تا تشنه سر بُرند یل بوتراب را

چیزی نمانده تا شب عاشور سر شود
الطاف حق به اذن خدا جلوه گر شود
هرگز روا مباد که این شب سحر شود
حتی حسین سد ره یک نفر شود
برداشتم، بیعتم از شیخ و شاب را

گفتا زهیر پر غم و با چشم اشک بار
که ای سید شباب جنان ای نکو تبار
شایسته است جان دهم اکنون به پای یار
زنده اگر شوم و بمیرم هزار بار
هیهات گر ز کف بدهم این رکاب را

گفتا به یادگار حسن جان این عمو
تفسیر مرگ چیست به کامت عمو بگو
گفتا به راه توست شرابی که در سبو
احلی من العسل چو بریزم در این گلو
فرزانه وار داد به شه این جواب را

هنگامه ی نبرد و همی اذن شاه شد
هنگام رزم تن به تن دو سپاه شد
اول شهید جنگ حر سر به راه شد
جون ، سینه چاک و بی زره و بی کلاه شد
حب الحسین الجننی اش برده تاب را

اصحاب یک به یک سوی جنت نموده سیر
مسلم حبیب اَسلم و جون عابس و زهیر
عامر نعیم سعد اَنس نافع و بریر
نعمان و زید و شوذب و جابر چنان مصرّ
خون داده نخل پر ثمر انقلاب را

وقت اذان ظهر چو اذن اذان گرفت
گویی مسیح کرب و بلا تازه جان گرفت
ذکری علیِّ اکبر او بر زبان گرفت
یعنی شهادتین علی در بیان گرفت
آغوش دشت پر شده بوی گلاب را

هنگام رزم هاشمیان چون فرا رسید
آمد برون ز خیمه علی اکبر رشید
اذن جهاد خواست که با صد هزار امید
اول نفر ز هاشمیان او شود شهید
در هم نمود زلف پر از پیچ و تاب را

هنگام رزم نوگل باغ ولا شد و
یعنی که بزم حجله ی قاسم عزا شد و
در یک نگاه چون حسن مجتبی شد و
قاسم چو مجتبی و جمل کربلا شد و
بربست بر رخش ز عمامه نقاب را

ذکر و کلام اهل حرم العطش عمو
ذکر خیام و اهل حرم العطش عمو
ذکر تمام اهل حرم العطش عمو
ذکر مدام اهل حرم العطش عمو
بشنید ساقی العطش و آب آب را

رازیست بین العطش و کودکان مشک
رازیست بین العطش و تشنگان مشک
ساقی شنید بار دگر از زبان مشک
صد شکر هست ساقی لب تشنگان مشک
ساقی ز شط می آورد آن دُر ناب را

آه از دمی که دید به طفلان نمانده رنگ
با نیزه ای به دست میان نبرد و جنگ
ساقی به اذن شاه به شط زد چه بی درنگ
آورد دُرّ ناب به سختی ز شط به چنگ
حالا به سوی میکده آرد شراب را

افتاد چون ز پیکر آن نامدار دست
از دست داد او ز یمین و یسار دست
“دندان مدد دهد چو بیفتد ز کار دست”
برمشکِ آب تیر؟ نیاید به کار دست
گویی چو ریخت آب ببیند سراب را

دیگر چه گویمت که چه ها شد میان راه
چون چار هزار تیر رها شد از آن سپاه
یکباره بر نشست تمامی به قرص ماه
آه از نهاد حور و ملک شد بلند آه
خواندش برادرم ، دگر آن مستطاب را

از صدر زین فتاده ام ادرک اخا حسین
تیری به چشمم و شده دستم جدا حسین
شرمنده ام ز اهل خیام تو یا حسین
هرگز مبر تنم به سوی خیمه ها حسین
چون میکشم خجالت آن ماهتاب را

بشکست از این غمت کمرم ساقی حرم
مرغی شکسته بال و پرم ساقی حرم
عباس برادرم قمرم ساقی حرم
سوی حرم خبر چه برم ساقی حرم
با خود برم چگونه غم بی حساب را

چشمان مه فتاده به سیمای آفتاب
قرص قمر نگر، رخ زیبای آفتاب
چشمان ماه محو تماشای آفتاب
سر روی سینه ، دل به تمنّای آفتاب
بنگر وداع تلخ مه و آفتاب را

پُر گشته دشت از کِلُ و فریاد و همهمه
در خون تپیده پیکر ساقی علقمه
بیهوش در جنان شده زین غصه فاطمه
دیگر عدو ندارد از این جنگ واهمه
از یاد برده موعظه ها و عتاب را

دیگر میان اینهمه غوغا و ولوله
تنها حسین مانده و صد شور و هلهله
اندر غیاب اکبر و عباس، حرمله
خواهد کند سه شعبه رها در مقابله
گلگون نموده حنجر طفل رباب را

خشکیده لب غریب در آن دشت پر بلا
شد عازم نبرد شهنشاه کربلا
میزد به قلب آن سپه و قوم اشقیا
می‌کرد با چکاچک شمشیر خود چه ها
تا بر سپاه دون بچشاند عذاب را

کشت از سپاه کفر بسی شاه کم سپاه
تا اینکه شد ز شدت زخم او به قتلگاه
الشّمر جالِسًُ که نشسته به صدر شاه
زینب رسید دیر رسید آه آه آه
راسش نه، بوسد حنجر عالیجناب را

آن یک عمامه می‌برد آن‌یک عبای او
پیراهنش یکی برد آن یک قبای او
شمشیر و خود از این و زره هم برای او
سر هم که شمر دون ببُرَد از قفای او
یا ساربان که بُرد عقیق و رکاب را

پایان جنگ و زینب و مرکب سوار ها
سرهای خون چکان و نیِ نیزه دار ها
تاریکی شب و غمِ طفلان و خارها
شمر و سنان و حرمله و نابکار ها
آنان که بسته اند به دستش طناب را

هجده سر بریده به نی در برابرش
سرهای عون و قاسم و عباس و اکبرش
راسی دگر به نی که نیاید به باورش
یا رب روا مباد که راس برادرش
یعنی شود که دیده در آن لحظه خواب را؟

جواد کریم زاده