ظهردم بود و

ظهردم بود و برکه هم تشنه ؛برکه‌ای که تببیابان داشت

دل او مثل تکه های سفال ؛اشتیاق نماز بارانداشت 

ظهر یک روز آفتابی بود ؛ برکه پلکی زد و نگاهشرفت

باز هم تا به انتهای کویر؛حسرت جانگداز آهش رفت 

آه من برکه نگاه توام؛من به جز چشم تو نمی نوشم

تا نیایی و هم دمم نشوی؛به خدا لحظه ای نمی‌جوشم

آه من برکه های یعقوبم؛که به دشت فراق جاری شد

من همان رود نیل موسایم؛که به سمت عراق جاری شد

من همان برکه نمک گیرم؛کز سر سفره ات نمک خوردم

من کویر حجازی صبرم؛که به شوق شما ترک خوردم

برکه از درد و دل لبا لب بود؛برکه آن روز درتلاطم بود

برکه آن روز فکر آب نبود؛فکر یک برکه پر از خمبود

ظهر زیبای روز نوروزی,باز پلکی زد و نگاهش رفت

نه ولی مثل اینکه این دفعه,صد و ده بار سوز آهشرفت

ماه او در حوالی خورشید,با هزاران ستاره می آمد

بشنو و شک نکن صدای خدا,از سر هر مناره می‌آمد

اشهد ان ذاته مستور؛اشهد ان نوره منشور

اشهد ان مومنون به؛یسکن الله فی بیوت النور

آیه ای روی بال جبرائیل,پر زد و لحظه‌ای تلاوتشد

بعد از آنکه رسول آن را خواند,پر زد و محو درولایت شد

آیه پرواز کرد تا برکه؛از تجلای آب صحبت کرد

برکه خالی سفالی ما,گریه کرد و دوباره بیعت کرد

گفت: بالماء کل شیء حی؛من همان خاک مرده ام ایآب

من اگر برکه ای پر از آبم,از شما آب خورده امای آب

تو همان بی کران اقیانوس؛من همان کوزه سفال توام

که اگر آه لب به من بزنی,مطمئنم همیشه مال توام

برکه از اشتیاق دریا شد؛زیر پاهای ماه جاری شد

ماهعکسش به برکه افتاد وعکس آن روز یادگاری شد

 رحمان نوازنی