کنجِ حرم

کنجِ حرم انگار تنها جایِ ما نیست
رفتند زائرها و حالِ ما چه حالیست…

رفتند و ما ماندیم و یک آهِ نهانی
حسرت به دل داریم! این دردِ کمی نیست

با خاطراتش اشک می ریزیم هر شب
جز خاطراتی شعله ور همدردمان کیست؟!

قسمت نشد مشایه و داغش به دل مانْد
گاهی نرفتن بدتر از صد زخم کاریست

لعنت بر آن عصیانِ شیطان-زاده ای که
با شوقِ بی حد اسم مان را خط زد از لیست

رحمت بر آن نوکر که اربابش به او گفت:
بار سفر بردار! این توفیق؛ حتمیست-

-اجر تمام روضه هایت اربعین است
مثل همیشه رفتنت امسال قطعیست

امسال هم ما را حرم قابل ندانست
عمریست جای ما به زیرِ قبّه خالیست

غمگین نشسته، غبطه خواهد خورد و این است-
حالِ دلی که بیقرار است و هواییست

موکب به موکب میرود تا تلّ و مقتل
اشکی که از چشمانمان هر لحظه جاریست

باید کجا این درد را مرهم گذاریم؟!
تکلیفِ ما جامانده هایِ کربلا چیست؟!…

مرضیه عاطفی