یا امام رضا (ع)
خاک بودم سال‌ها از شوق گلدان شما
در دل من بار خواهد داد احسان شما
هرچه را آموختم از کودکی..،نام تو بود
یا رضا گفته فقط طفل دبستان شما
جای درس‌ومشق‌خواندن..،گنبدت را می کِشم
دفتر من پُر شد از عکسِ شبستان شما
اعتکاف مشهد ما از شروط بندگی است
من تمام عُمر را هستم مسلمان شما
آمدم ای شاه…،یادش خوش! روانش شاد باد!
هر که بوده از ازل روزی غزلخوان شما
مهربانی؛خصلت خدمتگزار کوی توست
ای به قربان لب خندان دربان شما
دردهای ایل خود را جمع کردم..،آمدم
دربه‌در افتاده ام دنبال درمان شما
هفت‌پُشت من نمک‌پروده ی این سفره اند
آن‌قَدَر نان خوردم از دستِ پدرجان شما!
یک طرف معصومه‌خانم،یک‌طرف سلطان‌طوس…
در حقیقت نامِ این خاک است:ایران شما!
نوکر بی دست و پا آیا به دردت می خورد؟!
آمدم تا بسپرم خود را به دستان شما
آی سلطان!دوستت دارم..،مرا باور بکن
دوستت دارم..،قسم هم می خورم..،جان شما!
روز محشر،خنده اش را فاطمه تضمین کُند
هرکسی که چشم‌هایش گشته گریان شما
بین صحن تو..،خودم را در نجف حس می کنم
هو کشیدم “یا علی” را رو به ایوان شما
هرچه دارم را بگیر و کربلایم را بده
یا علی‌موسَی‌الرِّضا! دستم به دامان شما
رفته رفته دارد ایّام محرم می رسد…
آه!می آید همان ماهِ پریشان شما
حرمله،خولی،سنان،اَخنَس..،عقب‌تر می روند…
شمر تنها می شود با جد عطشان شما
عمه‌جانت همسفر شد با سنانِ پستِ مست…
وای از اهل حرم وای از عزیزان شما
بردیا محمدی