شعر شهادت حضرت رقيه (س)

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید

نفس هایم گواهی می دهد بوی تو می آید

شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرده

و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده

شدی امشب چه خوش مهمان کنار دخترت بابا

نمودی شاد قلب کودک غم پرورت بابا

کنم گیسوی خود را پهن روی خاکویرانه

که بگذارم بروی گیسوان خود سرت بابا

ای صبرتو چون کوه در انبوهی از اندوه

طوفان بر آشفته ی آرام وزیده

ای روضه ترین شعرغم انگیز حماسه

ای بغض ترین ابر به باران نرسیده

تنم زخمی , لباسم پاره پاره

شمار دردهایم بی شماره

ز دست سیلی سنگین دشمن

نه گوشی دارم و نه گوشواره

روح الله گائینی

دگر میلی بر این دنیا ندارم

میان کودکان هم جا ندارم

عدو می زد مرا با تازیانه

که می داسنت من بابا ندارم

  عابدین کاظمی

سروش سرخ عاشورا , رقیه

تمام هستی مولا , رقیه

دوباره داغ زهرا گشت تازه

مغیره , زجر شد , زهرا , رقیه

 روح الله گائینی

کوچکترین نبود ولی چند ساله بود

خونین ترین نبود ولی داغ لاله بود

هر کس که دید چهره او را قبول کرد

زهراترین کبود رخ بی قباله بود

خرابه است مکانش ولی صفا دارد

سه ساله است ولی عمر عشق را دارد

به قاب کوچک چشمش سر به نیزه پر است

به من بگو که در این چشم, خواب جا دارد؟

به امیدی که بیایی سحری در بر من

خاک ویرانه شده سرمه چشم تر من

مدتی میشود از حال لبت بی خبرم

چند وقت است صدایم نزدی دختر من

نشان دست ضعیفش به هیچ بالی نیست

شکست خورده تر از ساقه اش نهالی نیست

به اشک آینه ی او در این شب آبی

قسم که چشمه زمزم به این زلالی نیست

این خرابه بوی عود می دهد

بوی گرمی وجود می دهد

دامنی دوباره خیس می شود

دامنی که بوی دود می دهد

قرآن مجسم که ز رحلت گله داری

از بس زده ای نی به لبت آبله داری

ای قاری قرآن که چهل خوان و چهل روز

انگار نه انگار.. ز ما فاصله داری